Genel Anatomik Terimler
Latince (L ) ve birazda eski Yunanca (Grekçe-GR) kökenli olan Anatomik terimler, belirli vücut bölgelerinin tanımlanmasını sağlayan kesin anlamlı sözcüklerdir. Latince, yaşayan bir dil değildir. 20.yy ortalarına kadar Katolik Kilisesi’nin resmi dili olarak kullanılmıştır. Temel olarak 26 harften oluşan ve Türkçe gibi fonetiktir.
Türkiye’de anatomik oluşumların isimlendirilmesinde 19. yüzyıl sonlarına kadar Arapça ve Farsça sözcükler kullanılmıştır. Bu dönemde tıbbi eğitim dili olarak Fransızca kullanılmış, Latince terimlerin karşılığı olarak Osmanlıca yerine Türkçenin kullanılması ancak cumhuriyet döneminde geçilmiştir.
Anterior: Ön
Posterior: Arka
Superior: Üst
İnferior: Alt
Dexter (Dextra) : Sağ
Sinister (Sinistra) : Sol
apicalis: Tepe
Basilaris: Taban
Centralis: Merkez
Periferalis: Uzak
İnternus: İç
Externus: Diş
Proximal: Merkeze yakın
Distal: Merkezden Uzak
Vertical: Dikey
Horizontal: Yatay
Superficialis: Yüzeyel
Profundalis: Derin
Ventralis: Ön, Önde
Dorsalis: Arka, Arkada
Medialis: İç yan
Lateralis: Dış yan
Medianus: Tam ortada bulunan
İntermedius: İki şeyin ortasında
Arteria: Atardamar
Vena: Toplardamar
Musculus: Kas
Nervus: Sinir
Canalis: Kanal
Corpus: Gövde
Foramen: Delik
Fossa: Çukur
Fovea: Sığ çukur
Processus: Çıkıntı
Sulcus: Oluk
Magnus: Büyük,
Major: Daha büyük,
Maximus: En büyük
Parvus: Küçük,
Minor: Daha küçük,
Minimus: En küçük
Longus: Uzun,
Longior: Daha uzun,
Longissimus: En uzu