Çocuklarda Saldırganlık
Çocuklarda saldırganlık, birtakım duygusal ve ruhsal huzursuzluk ya da eksikliklerin belirtisidir. Acizlik kompleksiyle ve çevredeki insanların dikkatini çekmek için veya yeni bir kardeşin dünyaya gelmesiyle yada bedensel bazı arızalarla ilgili olarak bireyde saldırganlık görülebilir.
Saldırganlık genel olarak şımartılmış veya çok ihmal edilmiş çocuklara özgüdür. Bebeklikten itibaren her isteği yerine getirilmiş çocuklar, en küçük bir red sözcüğünde öfke nöbetlerine tutulur. Şımartılan bu bireyler huzursuz ve kaprislidirler. İlgisizliğe asla tahammülleri yoktur. Duygularını kontrol etmesi öğretilmemiştir. Bu çocuklar sürekli olarak karşılarındaki bireyleri sömürme eğilimindedirler. Dış çevredeki insanlar bu tür kişilere, aile bireylerinin gösterdiği tahammülü göstermez. Biz buna “sosyal tokatlar” diyoruz. Sosyal tokatlar böyle insanları şaşırtır. Gerekli ilgiyi görmeyen bu bireyler kabuklarına çekilirler. Başarısızlığa mahkum olup, yalnızlığa itilirler. Aile bireylerinden ve toplumdan intikam alma eğilimine kapılabilirler.
Kimsesiz çocuklarda veya anababası olup da ilgi ve sevgiden yoksun kişilerde de saldırganlık görülebilir. İlgi çekmek, kendisini topluma bir şekilde kabul ettirmek isteyen bu bireyler, en ucuz yolu, “kabadayı”lığı seçerler. Başarılı bireylere ayak uydurmakta güçlük çekmekte ve kendilerinin asla onlar gibi olamayacağını düşünmektedirler. Kendisini saydırmak için yıldırma, ürkütme yoluna giderler.
Yeni doğan kardeşinin tüm ilgiyi üzerine toplaması, bir kısım çocukları saldırganlığa itebilir. Annebabanın çocuklar arasında adil muamele göstermemesi de ihmal edilen çocuğun böyle bir yola sapmasına neden olabilir.
Bedensel bazı arızalar da saldırganlık dürtüsünü harekete geçirir. Zeka geriliklerinde veya epilepsi (sara) hastalığında yada uykusuzluk, açlık gibi hallerde öfke nöbetleri görülebilir. Bünyedeki “tiroid” bezinin fazla çalışması bireyde saldırgan davranışlara sebep olabilir.
Bu konuda ailenin alabileceği tedbirlerin başında saldırganlığın hangi sebepten kaynaklandığını tespit etmek gelir. Eğer bedensel bir arızadan kaynaklanıyorsa yapabilecekleri birşey yoktur. İlgili bir uzman hekime başvurmaları gerekir.
Ruhsal kaynaklı saldırganlıklarda ise, çocuğa gösterilen ilgi ve sevgi, duruma göre dengelenmelidir. Çocuklar arasında adil dav ranılmalıdır. Ödüllendirme veya cezalandırmada aşırılıktan kaçınmak şarttır. Uzman bir hekimin rehberliği her bakımdan faydalı olur.