TCK m. 94 te “Bir kişiye karşı insan onuruyla bağdaşmayan ve bedensel veya ruhsal yönden acı çekmesine, algılama veya irade yeteneğinin etkilenmesine, aşağılanmasına yol açacak davranışları gerçekleştiren kamu görevlisi hakkında üç yıldan oniki yıla kadar hapis cezasına hükmolunur.” AY m. 17/2 de “…Kimseye işkence ve eziyet yapılamaz; kimse insan haysiyetiyle bağdaşmayan bir cezaya veya muameleye tabi tutulamaz.” Hükümleri ile hiç kimseye eziyet ve işkence yapılamayacağı ve işkencenin suç olduğu tanımlanmıştır. İşkence suçu kamu görevlisi eli ile işlenebilen özgü bir suçtur. Bu nedenle işkence suçunun işlenmesinde meşru savunma olması kural olarak düşünülemez. Ancak, bu konuda doktrinde farklı görüşler mevcuttur. Konu ile ilgili doktrinde meşru savunma hükümlerinin işkence suçunda da uygulanacağına ilişkin görüşler de vardır. Bunu savunan görüşe göre,
Suçsuz insanların hayatı veya bedeni dokunulmazlığı için, belirli, dolaysız, ciddi bir tehlike söz konusu olması durumunda, tehlike teşhis edilmiş bir fail tarafından kaynaklanıyor ise o tehlikenin önlenmesi için işkence yapılabilir. İşkence yapılacak kişinin tehlikeyi ortadan kaldıracak tek kişi olduğu durumlarda buna da mecbur kalınmalı ve bedeni cebir kullanmak bilgileri elde etmek için başarı getirebilecek tek araç olmalıdır. Örneğin, bir yere bomba koyan ve yüzlerce insanın ölümüne neden olabilecek olan kişiye, bombanın yerini söylemesi için işkence yapılmasının meşru savunma veya zorunluluk hali kapsamında değerlendirilebileceği ileri sürülebilir ve kanundaki şartlar açısında değerlendirildiğinde, böyle bir işkencenin hukuka uygun sayılması mümkün olabilir.
Kural olarak usulüne uygun yollarla elde edilmeyen bilgiler dava dosyasında delil olarak kullanılamaz. Ancak, işkence suçunda meşru savunma veya zorunluluk hali olabileceğini kabul eden görüş açısından bakıldığında, işkence ile teröriste yapılan bedensel ve psikolojik zorlamanın sonucu elde edilen bilgiler delil olarak kullanılabilir.